All good things come to those who wait

Obiecywałam, zapowiadałam i ... jest! Moja pierwsza większa praca :) Tak naprawdę to nie wiem dlaczego  się za nią wzięłam. Zdecydowanie nie jestem człowiekiem dużej formy. Gdybym umiała malować, to szanse na Panoramę Racławicką byłyby u mnie zerowe. Gdybym była poetką, nie porywałabym się na epos, podejrzewam, że nawet sonet byłby dla mnie przegadany - najlepiej odpowiadałoby mi chyba haiku :) Niestety oznacza to również, żę nie sprawdziłabym się jako autorka fantazy, bo tam już na wstępie trzeba zaplanować trzy tomy, a następnie rozwinąć do dziesięciu. Czyli w skrócie - nie lubię dużo gadać :) A myśl o wypełnieniu treścią koralikową większej połaci ... zawsze mnie przerażała!

Coś mnie jednak naszło i zaczęłam, dokładnie 11 maja. Nieeeee, daty nie pamiętam - sprawdziłam, Bluefairy tego samego dnia pokazała swoją pierwszą kolię, a ja napisałam jej w komentarzu (stąd data :), że właśnie moją rozrysowałam. Asia odpowiedziała, że dobrze mieć plan... Ano, dobrze jeśli ktoś potrafi się tego planu trzymać ;) Jak się okazało planów miałam więcej niż ważek do wykorzystania. Po dwóch miesiącach i kilku pruciach okazało się, że plan pierwotny, z drobnymi zmianami, jednak zwyciężył (wniosek 1 - pomysł wyjściowy jest najlepszy). Napisałam Wam, że w kółko prułam? Bo nieładnie, bo odcień zieleni nie pasuje (wniosek 2 - nieważne ile masz odcieni zieleni, ten właściwy jest jeszcze w sklepie), bo krzywo... Raz już byłam w połowie pracy i wrócił do domu mój mąż, który w jednym oku ma cyrkiel i ekierkę, a w drugim poziomnicę, rzucił jednym okiem (czy to ważne którym) i powiedział "Ładnie, ale coś tu jest przekoszone" Było. W zasadzie miałam takie wrażenie od początku, ale mierzyłam stosownym sprzętem i wychodziło, że jest równo (kolejny wniosek - pruj od razu, nie czekaj aż błąd "urośnie"). Należy dodać, że łatwego zadania sobie nie dałam, bo ważka okazała się nie do końca symetryczna, a do tego nieco wypukła, więc utrzymanie koralików w ryzach graniczyło z cudem... 

Tak, były perypetie, prawie łzy, ale nauczyłam się bardzo wiele, a efekt taki, o jaki mi chodziło :)

A o co mi chodziło? Może pamiętacie (Nimue) że o tej porze roku jakaś tęsknota jeziorno-leśna mnie nachodzi. Tu gdzie mieszkam, czyli na północy Anglii widoki są bardzo spektakularne, ale kiedy zbliża się lato brak mi spaceru po lesie, w którym można się zgubić, wycieczki nad jezioro, które prześwituje gdzieś między drzewami, tej ciszy, kiedy leży się na kocu, którą przerywa plusk wody, do której skaczą na drugim brzegu dzieciaki, albo brzęczanie skrzydeł ogromnej ważki... Więc chodziło mi o to, żeby ta ważka leciałą w stronę tegoż jeziora i głaskała te trawy pod nią... i żeby te trawy tak poddawały się ruchowi skrzydeł... Wiem - musiałaby to być gigantyczna ważka prehistoryczna, żeby te trawy i sitowie tak się układały pod wpływem ruchu skrzydeł, ale co tam. Moja wizja, mój naszyjnik :) I ten mój naszyjnik prezentuje się tak:

Znacznie lepiej prezentuje się na szyi. A że za dwa dni zabieram go na wakacje, to kiedy już znikną cienie jakie zaistniały pod ócz mych zielenią i zlikwiduję bladość lica mego, to postaram się mu zrobić zdjęcie na człowieku :) Nad jeziorem :)

I tym sprytnym nawiązaniem informuję Was, że moja obecność w internecie ograniczona będzie przez następne SZEŚĆ TYGODNI :D Wakacje długie w tym roku, wyczekane bardzo i, mam nadzieję, udane :) Będę do was czasem zaglądać, może nawet uda mi się coś Wam pokazać, bo tym razem koraliki ze sobą zabieram (kusi mnie kameleon), ale co z tych planów wyjdzie? 

Dziękuję Wam za wytrwanie do końca tego jak na mnie długiego posta który dowodzi, że czasem jednak gadam więcej :) Życzę wszystkim słonecznego lata!!!

Do zobaczenia :)